Papa Steven Vidyaakar

Cover Story
SIMPLY CHENNAI / India Today
SEPTEMBER 2014

THE GODFATHER
Pappa Steven Vidyaakar, oprichter / initiatiefnemer van Udavum Karangal

Door de, al meer dan 30 jaar, tomeloze inzet van Pappa Steven Vidyaakar (levensverhaal) hebben momenteel 630 verwaarloosde weeskinderen, kinderen met een handicap en verstoten kansarme mannen en vrouwen met een lichamelijke ziekte, een verstandelijke beperking of psychiatrische ziekte een veilig thuis gevonden in een mooie en rustige omgeving, nabij het dorpje Thiruverkadu.
Zijn initiatief begon in 1980. Samen met een lokale liefdadigheidsinstelling in NSK Nagar (een wijk in Chennai/Madras) ondersteunde hij als maatschappelijk werker de aller armsten.
Na 3 jaar kreeg hij een, in een bioscoop achtergelaten, baby in zijn handen gedrukt.
‘Toen ik geen liefhebbende mensen voor hem kon vinden, heb ik besloten hem zelf op te vangen. Al snel werd het een ‘geïmproviseerd centrum’ voor iedereen die hulp nodig had' zegt Vidyaakar. Sinds die tijd (1983) staat zijn opvanghuis geregistreerd als Udavum Karangal. Negen jaar later, in 1994, verhuisde hij met zijn ‘kinderen’ naar de grotere campus in Thiruverkadu.
Vanaf die tijd heeft hij met zijn werk vele mensen geholpen. Velen zijn getrouwd, hebben nu een gezin, een familie en een goede baan.
Maart 2014 kreeg de student Abhilash, weeskind uit Udavum Karangal, de ‘Outstanding Performer Award’ (bijzondere acteurs bekroning) op het St. Thomas College van Kunsten en Wetenschappen.
Een andere Udavum Karangal inwoonster, Nithya Kalyani, kreeg een gouden medaille voor haar studie maatschappelijk werk aan de Madras School of Social Work. Zij is nu gelukkig getrouwd.
Er zijn veel van dergelijke succesverhalen, voor allen geldt dat zij geïnspireerd werden en zijn door hun enige ouder - 'Pappa Vidyaakar'.
De laatste jaren heeft Udavum Karangal vooral geïnvesteerd en de aandacht geïntensiveerd op de revalidatie van de bewoners.
‘We willen niet meer alleen in de steek gelaten kinderen opvangen. Daar waar mogelijk begeleiden wij hen naar de goede en betrouwbare ’Childline India Foundation’ voor adoptie. De kinderen die wij binnen Udavum Karangal opvangen zijn meestal kinderen van een psychiatrische patiënt of een patiente met een verstandelijke beperking', zegt hij. ‘Wij vinden het belangrijk dat zij niet gescheiden opgroeien zonder hun zieke moeder.’

Het motto van onze NGO (niet gouvernementele organisatie) is: rehabilitatie door met name onderwijs, gefaciliteerd door de basis- en middelbare Udavum Karangal School in Thiruverkadu, die open staat voor zowel Udavum Karangal kinderen als kinderen uit de omliggende dorpen.
Een ander succesvol initiatief is Jeevan. Een door UK opgezet initiatief in het dorp Tiruverkadu, ten bate van de lokale gemeenschap: zoals een opleiding tot verpleegkunde, een sponsorprogramma voor studenten, dag-opvang-centrum, opvang en maaltijden voor alleenstaande vaak zieke ouderen die niet voor zichzelf kunnen zorgen, een computer centrum, een school voor speciale kinderen (verstandelijke beperking e/o lichamelijk gehandicapt), een opleiding tot kleermaker, een crèche en een loket voor juridische dienstverlening.
'We zijn nu vooral bezig met ‘empowerment’ van mensen en gemeenschappen. Zelfs als we vrouwen vinden die berooid en verstoten zijn, proberen we hen, met onze ondersteuning, terug te plaatsen naar hun familie. Zolang het hun welzijn bevorderd kunnen zij met onze hulp binnen hun familie en omgeving herstellen. Wij ondersteunen niet alleen de patiënt met raad en daad, maar ook de omgeving', zegt Vidyaakar.
Hij voegt eraan toe: ‘Als een van onze kinderen niet in het reguliere onderwijs past, krijgt zij/hij aangepast (particulier) onderwijs. Elk individueel mens moet binnen of door Udavum Karangal haar/zijn kans krijgen zich optimaal te ontwikkelen. Dat is ons ultieme streven!’
---------------------------------------------------------------------------------------------
‘Vidyaakar heeft de kwaliteit zich positief te verbinden met zijn patiënten, ongeacht het trauma wat ze hebben doorgemaakt…!'
TD Krishnashree, Psycholoog

∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗

Het levens verhaal van Pappa Vidyaakar

Hij werkt al vele jaren (sinds 1983) met een tomeloze inzet en een bewonderenswaardige overgave 16 tot 18 uur per dag, 7 dagen per week voor 'zijn mensen'.

Geboren (1953) in het dorpje Kollegal, nabij Mysore, in de deelstaat Karnataka, in een arme familie, werd Pappa Vidyaakar geholpen door zijn mentor Mr. Ramakrishnan uit Chennai. Hij gaf de jonge Steven onderdak en betaalde enkele studies o.a. een Master Graad in Sociaal Werk (zie verder op).
Als dank heeft Pappa Vidyaakar de basis- en middelbare Udavum Karangal School in Tiruverkadu naar zijn mentor vernoemd: de Rama Karishnan Vidya Niketan School.
De uitspraak van zijn mentor: 'Help anderen !', werd vanaf de begin jaren van Udavum Karangal in 1983 het ‘Leitmotiv’ voor de dan nog jonge Steven Vidyaakar.
'Het begon allemaal toen ik een 11 maanden oude baby, die achtergelaten was in een hoek van een bioscoop in Chennai, in mijn armen kreeg. Er was nergens plaats voor deze baby. Hij had zorg nodig en ik voelde een onweerstaanbare drang in me om voor deze baby te gaan zorgen.'

Tijdens een van onze ontmoetingen werd het verschil van werkhouding tussen Pappa Vidyaakar en ons heel duidelijk. Op een vraag hoe het toch kan dat hij na 10 of 15 uur werken nog steeds niet moe was, gaf hij als antwoord:
'Ik denk dat jullie in het westen 'werken', terwijl ik 'leef'. Toen ik eind jaren '70 begin jaren '80 bij Moeder Teresa in Calcutta werkte, heb ik het besluit genomen dat ik mijn hele verdere leven dienstbaar wil zijn aan de lijdende en zorgbehoevende mensen.'

'Vanaf die eerste dag ontmoette ik veel van deze ongelukkige slachtoffers, waar onder de laatste jaren ook veel AIDS patiënten. Met de toegewijde hulp van ongeveer 80 vrijwilligers, is Udavum Karangal een veilige haven geworden voor op dit moment meer dan 2500 sociaal achtergestelde mensen. Vele duizenden mensen werden in de voorbije 30 jaar op een of andere manier door Udavum Karangal geholpen.'

De academische achtergrond van Pappa Vidyaakar:

Master-graad in Sociaal Psychiatrisch Werk aan de ‘Madras School of Social Work’
Sociologie graad aan de Universiteit van Madras
Diploma Psychologie & Counseling in de stad Vellore
Diploma Administratie & Arbeidsrecht aan Annamalai University
B.L. Madras College Rechten studies

Praktijk-ervaring:

Als Sociaal Psychiatrisch werker heeft hij 3 jaar in een Geestelijk Gezondheidscentrum gewerkt
Als Medisch Sociaal werker heeft hij meer dan 3 jaar in een ziekenhuis voor leprapatiënten gewerkt
Verder heeft hij 5 jaar bij Moeder Teresa in Calcutta gewerkt

∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗∗

Vertaling van een door een journalist geschreven boekje:

Na het lezen van de levensloop van Pappa Vidyaakar ben je het waarschijnlijk met mij eens dat het op z’n minst een wonderbaarlijke levensloop is. Door zijn wilskracht en inzet zorgt hij, samen met de vele vrijwilligers, al vele jaren liefdevol voor mensen die in de meest slechte omstandigheden hebben geleefd.

Steven werd op 16 april 1953 geboren in het plaatsje Kollegal niet ver van de westkust van India.

India is, zoals je ongetwijfeld weet, een erg groot land met meer dan 1,2 miljard inwoners. Alleen in China wonen nog meer mensen. In India kan het erg heet zijn, zeker in het midden en zuiden en er heerst vaak bittere armoede. Om die armoede te ontlopen verhuizen veel mensen naar de grote steden, in de hoop daar werk te vinden, zodat ze een beter leven krijgen.

Als je in een grote Indiase stad op het station komt, waar dag en nacht overvolle treinen aankomen en vertrekken, dan zie je nog al eens verschrikkelijke toestanden. Ouderen, kinderen en lichamelijk en/of psychisch zieke mensen die op de perrons liggen te slapen, met wat schamele bezittingen. Dikwijls zwerven daar kleine kinderen rond die in het gedrang zoek zijn geraakt of door hun ouders achter zijn gelaten. De ouders kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen, omdat ze geen geld hebben of te ziek zijn.

Veel van deze daklozen zoeken een onderkomen in de stad. In sommige van die grote steden, zoals de hoofdstad Dehli, Mumbay, Calcutta of Chennai, wonen bijna net zoveel mensen als in Nederland. En omdat de allerarmsten geen woning kunnen betalen, bouwen ze hutjes van oude gevonden lappen, stukken gevonden plastiek, karton of palmtakken. Meestal bouwen ze hun hutje op het trottoir, als ze tenminste niet weggejaagd worden. Het lukt bijna niet om werk te vinden en daarom moeten ze gaan bedelen om wat eten te kunnen kopen. Behalve oudere mensen zie je ook veel kinderen bedelen. Als er veel van deze hutjes in een stad bij elkaar staan noemt men dat een ‘slum’.

De ouders van Steven konden niet goed met elkaar overweg, gingen scheiden en de jonge Steven werd aan zijn lot overgelaten. Toen hij 14 jaar oud was redde hij het leven van een verkeers-slachtoffer, bracht hem naar het ziekenhuis en zorgde daar 3 dagen voor hem. Dit slachtoffer dhr. Ramakrishnan, een rijke zakenman uit Chennai, was daarvoor natuurlijk dankbaar. Toen dhr. Ramakrishnan beter was vertrok hij naar zijn geboorte stad Chennai (voorheen Madras aan de zuidoostkust van India). Korte tijd later vertrok Steven ook naar Chennai om naar dhr. Ramakrishnan te zoeken. Om in zijn onderhoud te voorzien ging hij als bloemenverkoper werken. Na veel tegenspoed vond hij hem uiteindelijk. Dhr. Ramakrishnan was blij Steven weer te zien en uit dankbaarheid bood hij Steven de mogelijkheid te gaan studeren. Steven kon gelukkig goed leren en ging na de middelbare verder studeren. Nadat hij in 1974 afstudeerde ging hij 3 jaar werken in een melaatsen-kolonie en in een psychiatrische inrichting.

Steven studeerde in Chennai voor maatschappelijk en sociaal psychiatrisch werker en werkte enkele jaren als vrijwilliger bij Moeder Teresa in Calcutta.
Na zijn werk bij Moeder Teresa is hij 3 jaar gaan werken als sociaal psychiatrisch werker in het ‘Institute of Mental Health, Chennai’, dit is een instituut voor geestelijke gezondheidszorg.

Uiteindelijk besloot hij in juni 1983 te gaan werken in de slums van Chennai. De start verliep niet makkelijk. Korte tijd nadat hij daar als sociaal werker begonnen was werd er een 11 maanden oude baby naar Steven gebracht. Deze bijna dode uitgedroogde baby was in oude kranten gewikkeld en door de moeder in een bioscoop, in een vuilnisemmer, achtergelaten.
'Wat nu te doen?'
Steven had geen enkele ervaring in het verzorgen van baby’s, maar besloot toch om voor deze baby te gaan zorgen en …daarmee begon zijn eigenlijke levenswerk: de zorg voor in nood verkerende medemensen. Hij noemde zijn levenswerk: Udavum Karangal.
Udavum Karangal is een naam in het Tamil, de taal in de zuidoostelijke deelstaat Tamil Nadu. In het Nederlands betekent het ‘Helpende Handen’.

De laatste 30 jaar hebben er veel vrijwilligers met Pappa samengewerkt in Udavum Karangal. Sommige van hen zijn er nog steeds, andere hebben elders hun leven opgepakt.

Nu, 30 jaar later, wonen er in Udavum Karangal, in de buitenwijk Tiruverkadu van Chennai, meer dan 2000 mensen, die liefdevol verzorgd worden. Verlaten, behoeftig, geestelijk en of lichamelijk ziek, afgedankte oude mensen, mishandelde en afgedankte vrouwen, jonge weggelopen kinderen, minderjarige meisjes die in zeer harde en moeilijke omstandigheden hebben geleefd, die verkracht zijn of incest hebben meegemaakt, mensen die letterlijk onverzorgd en verwaarloosd wegkwijnen en hevig lijdend aan de rand van de samenleving verhongeren en soms zelfs op straat onmenselijk sterven. In de voorbije jaren zijn er op deze wijze vele duizenden, tienduizenden mensen op een of andere manier geholpen.
In Udavum Karangal wordt geen onderscheid gemaakt in huidkleur, geloof, jong of oud en of je man of vrouw bent.

Wie zorgen voor al deze hulpbehoevenden?
‘Dit zijn bijna allemaal vrijwilligers. Zij krijgen voor dit werk geen salaris, maar wel onderdak, kleding en voeding. Vaak zijn het social-werk-studenten die stage komen lopen. Maar ook komen er jonge mensen die na hun studie uit idealisme enkele jaren bij Pappa in Udavum Karangal gaan werken. Maar er werken ook vrouwen en oudere vrijwilligers, o.a. gepensioneerde, vaak goed opgeleide mensen uit het bedrijfsleven die m.n. het administratief werk doen en de organisatie uitstekend leiden. In totaal werken er nu ongeveer 80 vrijwilligers.’

Pappa:
‘De hoeksteen van Udavum Karangal is mededogen en bezorgdheid voor onze lijdende broeders en zusters. Wij willen dat deze ‘afgedankte’ kinderen en volwassenen een normaal leven kunnen lijden. Er zijn hier mensen die liefdevol voor hen willen zorgen. Dit is een thuis voor hen. Wij willen hun een toekomst bieden.’

Door alle bewoners, maar ook door de vrijwilligers wordt Steven ‘Pappa’ genoemd. Voor ons misschien even vreemd om te horen, maar voor de mensen daar is het heel normaal. De meeste bewoners, zeker veel kinderen, hebben geen ouders meer en voor hen is het heel fijn om een liefhebbende Pappa te hebben. Een Pappa van een heel grote ‘familie’.
Pappa vindt het erg belangrijk dat vooral de kinderen in een gezonde en schone omgeving moeten kunnen opgroeien.

De klaslokalen en crèches zijn weliswaar eenvoudig en sober ingericht, maar ze zijn wel modern en goed onderhouden. De kinderen moeten zich niet misdeeld voelen omdat ze wees zijn. Een prettige omgeving kan hen helpen de gevolgen van de voorbije moeilijke tijden te overwinnen. Bovendien krijgen ze zo weer een groter vertrouwen in de samenleving. Udavum Karangal geeft deze kinderen te eten, moedigt ze aan en hecht veel waarde aan het geven van onderwijs.
Pappa vindt dat deze kinderen zo moeten op kunnen groeien dat ze voor zich zelf leren zorgen en zoveel mogelijk leren om zich in de samenleving staande te kunnen houden.

Pappa noemt zich zelf geen ‘sociale activist’, maar liever een ‘sociaal werker’.
In alle bescheidenheid zegt hij:
‘Social activist’ is een ‘heilige naam’ die alleen gebruikt mag worden voor hen die een groot deel van hun leven onbaatzuchtig dienstbaarheid zijn geweest aan de samenleving, zoals Mahatma Gandhi, Baba Amte en moeder Teresa. Zij hadden een belangrijke maatschappelijke boodschap en sommige van deze boodschappen zijn voor ons nu nog van groot belang. Er is echter veel veranderd in de huidige samenleving ten opzichte van destijds. De moderne samenleving wordt door computers beheerst, is een consumptie maatschappij en er is veel agressiever. De reacties daarop zijn noodzakelijker wijs anders, er is een meer proactieve houding nodig om je doelstelling vast en vol te houden doelstelling.’

Pappa's vastberaden aanpak heeft Udavum Karangal geholpen om verschillende hindernissen te overwinnen bij de opvang van o.a. kinderen die door hun ouders werden misbruikt en/of mishandeld en van mishandelde vrouwen. Zijn opvang-mogelijkheden heeft vele minderjarige meisjes uit de greep van ongure types gehouden. Pappa heeft ook verschillende psychiatrisch zieke mannen, die vele jaren vastgeketend zaten aan hun bed, naar Udavum Karangal gehaald.

In de begin periode werd er door de vrijwilligers van deur tot deur geld opgehaald.
Nu wordt Udavum Karangal financieel gesteund en onderhouden door particuliere vrijgevigheid uit India en ver daarbuiten. De organisatie is niet afhankelijk van schenkingen en subsidies van de regering en draait dus geheel op sponsorgelden.
De ‘reis’ van Pappa en alle vrijwilligers was en is vaak erg zwaar en inspannend. Soms bijna ondraaglijk, maar altijd erg bevredigend. Zoals een reusachtige Indische vijgeboom met luchtwortels (waringin), is de ‘Udavum Karangal familie-boom’ gegroeid vanuit de kwaliteiten: toewijding en mededogen.

Alle locaties zijn opgezet uit pure noodzaak en allemaal zijn ze klein begonnen.

Momenteel zijn er 3 centra in India, een in Chennai, een in Coimbatore en een in Tiruvannamalai. Daarnaast wordt er een locatie gebouwd in Madurai. Het eerder gebouwde vissersdorpje, voor de arme door de tsunami van 2004 getroffen vissers, wordt regelmatig bezocht.

Udavum Karangal, opgericht in 1983 door Steven Vidyaakar, staat voor onzelfzuchtige dienstbaarheid aan arme mensen in nood. Er wordt alles aangedaan om deze mensen een eerbiedwaardig bestaan te geven, wat ze in de samenleving niet hebben gekregen'.

Elke dag laat hij zich inspireren door en put hij in moeilijke tijden kracht uit onderstaande tekst van Moeder Teresa.
Deze foto hangt, sinds de start in 1983, in het eerste kantoor van Udavum Karangal dat midden in de slums van Chennai staat.

'God speaks in the silence of the heart and we listen ...'