25 jarig jubileum

STICHTING HELPENDE HANDEN INDIA 

Op 30 december 1997 stapte Nic van Dee en zijn vrouw Juliane van Dee-Hasselblatt naar de notaris, die hun nobele doel erg goed gezind was. 
Onder de toenmalige naam: ‘Stichting Ontwikkelingshulp Derde Wereldlanden’ werd de stichting opgericht en werd de oprichtingsacte ondertekend. Destijds werd voor deze stichtingsnaam gekozen, zodat er, daar waar nodig, de mogelijkheid bestond, gelden ook ten goede te laten komen aan andere noodlijdende stichtingen in India of andere zg. Derde Wereldlanden, een aanduiding die inmiddels vervangen is voor ‘landen in het zuiden’!
Sinds 2002 werd besloten de naam te wijzigen in ‘Stichting Helpende Handen India’, dit omdat het dan voor de sponsoren en donateurs duidelijker is waar hun gedoneerde geld naar toe gaat. Vanaf die datum richten wij ons voor de volle 100% op de Indiase ‘Stichting Udavum Karangal’, de Tamil naar voor Helpende Handen. Deze stichting werd door Steven Vidyaakar in 1983 opgericht. Vanaf die datum zette hij zich en zet hij zich tot op de dag van vandaag dagelijks onvermoeibaar in voor de meest noodlijdende mensen in de zuid-oostelijke deelstaat Tamil Nadu, India.
Duizenden mensen heeft hij inmiddels op een of andere wijze geholpen.
Kinderen (wees, gezond en ziek), volwassen vrouwen en mannen (met een verstandelijke beperking, psychiatrisch ziektebeeld, getraumatiseerd en/of een lichamelijke ziekte/beperking) en ouderen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.
Een veilig thuis waar een mama e/o pappa voor je zorgt, passend onderwijs en goede betaalbare gezondheidszorg zijn basis voorwaarden die voor elk mens in het leven belangrijk zijn. Steven zorgde in de loop der jaren voor: tehuizen – onderwijs – gezondheidszorg.
Als er geen thuis is dan biedt, weliswaar niet de aller beste mogelijkheid, een veilig ‘tehuis’, een plek waar je kunt opgroeien en jij je kunt ontwikkelen naar volwassenheid of waar je een warm onderkomen vindt als je op straat moet leven van aalmoezen.
Dat is waar Steven Vidyaakar, voor de UK-mensen en zijn staf, liefdevol aangesproken als ‘Pappa’, vanaf 1983 onvermoeibaar voor gezorgd heeft. Niet alleen in Thiruverkadu (nabij Chennai), maar ook in Maduravoil, Coimbatore, Thiruvannamalai en in Madurai.

In 1997 startte hij met een klein schooltje. Eerst alleen voor de meer dan 400 UK-weeskinderen, later werd de school uitgebreid voor kinderen, en vooral meisjes, uit de nabij gelegen sloppenwijken. Weer later werden ook UK-kinderen en kinderen van buiten met een verstandelijke en of lichamelijke beperking de gelegenheid geboden om onderwijs te volgen. In die tijd een vooruitstrevend initiatief. Weer later werden initiatieven gestart voor beroepsonderwijs. In eerste instantie kleinschalig zoals bijvoorbeeld een naaicursus, een opleiding voor een riksja-rijbewijs. Momenteel wordt het Jeevan Community College gebouwd, naast het ziekenhuis. Een beroepsopleiding voor aan de gezondheidszorg gerelateerde beroepen voor vooral meisjes.

Na 2010 werden ook enkele kleine poliklinieken geopend aan de doorgaande weg, zoals een huisarts met verpleegkundige, een diëtiste, een oogarts, een tandarts en een fysiotherapeut. Het kleine laboratorium ondersteunde de diagnostiek en de apotheek zorgde voor de gewenste medicatie. Hier konden met name de armste mensen, tegen een betaalbare prijs of gratis geholpen worden. Aan de zijkant van het gebouw van deze poliklinieken bouwde Steven en afdak waar veel oudere alleenstaande arme bewoners van het dorp elke dag een gratis voedzame maaltijd krijgen. Daar waar nodig worden zij voorzien van kleding en de nodige medische zorg.
In 2014 werden plannen gemaakt om de grote droom van Steven ‘een kleinschalig ziekenhuis voor de allerarmste’ uit te laten komen. Inmiddels is dit ziekenhuis al geruime tijd in gebruik. Het richt zich, behalve op de dagelijkse zorgen, vooral op ‘moeder en kind’.
Een ook al langer gekoesterde wens was het bouwen van een LPG-crematorium voor in de wijk waar hij ooit in 1983 als maatschappelijk werker begon. Dit crematorium wordt versneld gebouwd door de corona-situatie. Het is bijna klaar.

Wij, de stichting ‘Santpoort Helpt Madras’ en de stichting ‘Helpende Handen Venray en Amersfoort’ hebben ons sinds 1997 tot op heden in gezet om Steven en zijn team vooral financieel te ondersteunen. Wij zorgden er mede voor dat hij op de verschillende locaties opvanghuizen, klaslokalen, een bibliotheek, en het JCC gebouw kon bouwen. Dat hij het ziekenhuis en het crematorium kan bouwen. Dat de schoolkinderen met een busje vervoert konden worden en dat er vervoer was voor de patiënten die voor behandeling naar een academisch ziekenhuis moesten. Dat de schade door overstromingen hersteld kon worden. Wij regelden dat een grote container met bedden en veel ander ziekenhuis gerelateerde spullen naar India werd vervoerd. Deze spullen worden nu in het ziekenhuis gebruikt. In corona-tijd stuurden wij 400.000 mondkapjes naar India. Het voert te ver om alle initiatieven te vermelden. In deze website werd er regelmatig verslag van gedaan. 

Inmiddels worden er ook belangrijke nieuwe inzichten m.b.t. gezondheidszorg  doorgevoerd en uitgevoerd. Steeds vaker worden weeskinderen niet meer, of slechts kortdurend in crisissituaties, opgevangen in het tehuis. Zij worden z.s.m. opgenomen in een ‘gewoon’ gezin. Steven en zijn team begeleidt deze gezinnen langer durend. Dit geldt ook voor volwassenen, die stabiel genoeg zijn, om naar hun gezin en dorp terug gebracht kunnen worden. Ook zij worden langer durend begeleid. Veel van deze mensen krijgen een naaimachine of koppel geiten, zodat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien en niet afhankelijk zijn van de familie.

Ook zijn wij sinds 2008 om de twee jaar met leerlingen van een middelbare school naar UK gereisd. De leerlingen werden daarna in Nederland onze ambassadeurs. Ook gingen verschillende studenten en vrijwilligers voor kortere of langere tijd naar India.

Wij genereerden en genereren gelden door op basis- en middelbare scholen lessen te verzorgen, door bij clubs presentaties te verzorgen, door fondsen en bedrijven aan te schrijven en ons aan de hand van PowerPoint presentaties te presenteren. Verder door ons te laten zien op markten en de Derde Werelddagen. Ook door de inmiddels bekende sponsorlopen in de duinen en gesponsorde fietstochten naar o.a. Rome en de jam-acties.

Sinds 1997 hebben wij een vaste betrouwbare prettige professionele relatie met Wilde Ganzen. Bij elk door Steven en ons aangevraagde project zorgen wij zelf voor 2/3 van het totaal bedrag, na goedkeuring vult WG het andere 1/3 aan (zie elders).

Vanzelfsprekend gaan wij, geheel op eigen kosten, af en toe naar India. Inmiddels hebben wij een prettige vriendschappelijke, betrouwbare duurzame relatie met Steven Vidyaakar en zijn team opgebouwd. Door alle jaren heen hebben wij gezien dat het geld wat wij hebben gedoneerd altijd op de juiste plek en voor het juiste project gebruikt werd. Wij worden regelmatig op de hoogte gehouden.
Inmiddels zijn wij, als bestuur, in overleg met enkele jongen mensen. Wij hopen dat zij ons bestuur kommen versterken en wellicht t.z.t. gaan overnemen. Vooralsnog blijven wij echter actief.
Wij zijn dankbaar dat wij dit mooie project mogen en kunnen ondersteunen in woord en daad.

                                                  'Schenken en danken!''
Danken omdat wij dankbaar zijn dat wij in de gelegenheid zijn te schenken.

Zie voor meer achtergrond-informatie en foto's de andere artikelen in de website.