Baby meisje op straat achtergelaten, gedoemd om te sterven.

Schrijnende verhalen met gelukkig soms een mooie afloop.

Recent (december 2020) stond er in de krant een verhaal over een te vroeg geboren baby die levend werd begraven in een aarden pot in Noord-India. De baby werd in kritieke toestand naar een ziekenhuis gebracht en werd behandeld door de kinderarts Dr. Ravi Khanna, die haar een tweede leven gaf. Het is een flagrant voorbeeld van discriminatie van vrouwen en meisjes, vooral onder de arme gemeenschappen.

Tegenwoordig zijn de sociale media zeer actief om zo'n zielige toestand onder de aandacht te brengen. Ook zien wij gelukkig onmiddellijke reacties van de regering, de politie en ngo's om zulke kinderen te redden en ze in een kindertehuis te plaatsen of ze te adopteren in gezinnen via de Comités voor Kinderwelzijn.

Maar … 20 jaar geleden was de situatie geheel anders.
Toen was er nog geen WhatsApp of facebook. Er waren veel minder mogelijkheden om dergelijk situaties bekend te maken, bovendien hadden de politie en de kinderbescherming niet genoeg bevoegdheden om een dergelijke misstanden met vrouwen en kinderen aan te pakken.

Het levensverhaal van Arumbu.
Het was in 1998: Een moeder met haar 7 maanden oude baby leefden maanden op straat. Af en toe kregen ze iets te eten en drinken van voorbijgangers. Op 26 augustus ging Steven Vidyaakar naar de plek waar deze vrouw met haar baby verbleef. Hij zag een onverzorgde, slecht geklede en uitgehongerde vrouw die haar naakte baby aan het voeden was. Moeder  Ekavalli en haar dochtertje Arumbu werden meegenomen. Direct bij aankomst volgde een medisch onderzoek en kreeg zij een verfrissende douche, schone kleding en een voedzame maaltijd.
Tot 23 december verliep het herstel voor  beiden naar wens.
Echter … op deze dag ‘ontsnapte’ Ekavalli. Ze liet haar babymeisje Arumbu achter. De reden is onbekend. Wellicht was ze inmiddels gerustgesteld over de toekomst van haar baby en kwam ze tot de conclusie dat HH een goed ‘toevluchtsoord’ was voor haar kind.
Pappa Vidyaakar nam de verantwoordelijkheid voor het opvoeden van het kind op zich en beloofde haar dat zij op een dag weer aan de samenleving zou kunnen deelnemen.
Omdat Arumbu geen achternaam had en ook niet geregistreerd was gaf hij haar zijn achternaam: Arumbu Vidyaakar. Arumbu betekent ‘knop’. 
Alle ouderloze kinderen krijgen de achternaam Vidyaakar. Dit wordt gedaan om het kind een identiteit en een gevoel van trots en hoop te geven. ‘Pappa’ is zowel vader als moeder van het kind.
Arumbu groeide voorspoedig op met haar leeftijdgenootjes, die ook allen ouderloos zijn.
Ze volgde de basis- en middelbare onderwijs op de HH-school. Iedereen hield van haar aanwezigheid, soms was ze ondeugend, maar ze was vooral vriendelijk en lief. Ze hielp trouw mee bij de dagelijkse gang van zaken, hielp andere kinderen en deed op school goed haar best. Uiteindelijk wilde ze, net als de vele andere meisjes, trouwen. Samen met Pappa koos zij een levenspartner en trouwde op 19 januari 2018 met Sriram.
Hun huwelijk werd bij haar ‘thuis’ voltrokken in aanwezigheid van zijn ouders en de hele HH-familie. Met haar partner heeft ze een gelukkig nieuw leven opgebouwd. In april 2019 beviel ze van haar zoontje Lakshan (betekent: Doel). In tegenstelling tot haar eigen geboorte en prille leven is haar zoontje bij haar in goede handen. Hij is op dit moment 1½ jaar oud. Arumba is meer dan gelukkig. Ze is haar Pappa Vidyaakar meer dan dankbaar voor deze 360 graden ommekeer in heer leven. 

Binnen HH wonen en woonden veel meisjes zoals Arumbu. Ze werden allen in een  precaire toestand door Pappa gered en kunnen nu stabiel en waardigheid een eigen leven binnen de samenleving opbouwen.
Van af 1990 tot vandaag zijn 175 meisjes, die opgroeiden binnen HH, gehuwd. 

Inmiddels liggen er bijna 50 verzoeken van toekomstige bruidegoms om te trouwen met een meisje, opgegroeid in HH. Samen met elk meisje overlegt Pappa welke partner het beste aansluit bij haar wensen en mogelijkheden.
Na enkele contacten met de eventuele bruidegom en zijn familie gaat Pappa bij de familie op bezoek om te bekijken hoe en waar zijn dochter straks komt te wonen. Nadat alle officiële formaliteiten zijn afgerond wordt de huwelijksdag vastgesteld en worden de voorbereidingen voor het huwelijksfeest getroffen.

Steven vindt dat zijn dochters, opgegroeid in zijn ‘weeshuis’, in de samenleving dezelfde mogelijkheden en dezelfde behandeling moeten krijgen als andere meisjes.

Elke bruiloft kost ongeveer € 4000,- (feest met 100 gasten, trouw-saree, eenvoudig sieraad, huishoudelijke artikelen; zoals: een gasstel, rijstmolen, potten en pannen, een bed met matras, etc).
Verschillende donateurs hebben het huwelijk van een van de HH-meisjes gefinancierd.

In 2021 heeft Pappa nog eens 25 huwelijken gepland voor zijn meisjes die de huwbare leeftijd dan hebben bereikt.